• fr
  • nl
  • OBJECTIEF-OBJECTIF
    Maak een schenking

    Vervoersvriendelijkheid voor iedereen

    Op 9 oktober 2019 organiseerde Objectif een actie in het kader van een Gelijke Kansen-project van de stad Brussel. Deze actie was gericht op de gelijkheid van mannen en vrouwen in het openbaar vervoer. Het doel van de actie was voorbijgangers de kans te geven zich vrij uit te drukken over dit thema met een slammer, Bout de Souffle, en een vrouwelijke slammer, Gemini Jack, van het Brusselse slamcollectief Slameke. Het resultaat van deze ontmoetingen was het schrijven van aangrijpende gedichten die aan de deelnemers werden aangeboden.

    De activiteit vond plaats in samenwerking met de bus Samen Leven van de MIVB.

    Ondanks het regenachtige weer verliep de dag vlekkeloos… Hier is het resultaat van deze voor ons allen verrijkende activiteit.

    Door Gemini Jack

    • Voor Farida

    Als ik erop klim, klopt mijn hart al Het hart klopt, het hart zwelt en bolt op Als een pantser; Ik haal diep adem Om mijn longen op te bollen met lucht, fris; En dan kom ik in apneu op een gevaarlijk terrein, ik weet het van tevoren, ik zal de adem laten afsnijden, ik weet het, ik zal lucht missen Een beetje meer elke keer Dat een of andere boef, dat een of andere grove malfrat Zal durven, de ene na de andere, lucht te missen! Ik zie hem al, hij heeft geen gebrek aan lucht, Of misschien neemt hij de mijne van mij Ik zie hem binnenkomen, Ik adem een keer uit, om te ontspannen, Hij zal daar durven plassen, Dan zal hij daar durven zitten Om naast mij neer te strijken Ik zal mijn adem inhouden, mijn stem; Ah! Daar is er nog een, Hij kwam binnen met zijn grote hoeven, En met zijn scherpe tong Ik zag hem goed, Ik adem een slag uit, Om me te ontspannen Hij zal daar ook durven zitten Om me zijn onbeschoftheid toe te fluisteren En ik zal mijn adem inhouden, mijn stem; DE DRUK stijgt – De een na de ander, Ik verlies mijn adem, mijn stem, weet je ; Het is geen rit, Het is een cluster van blinde mannen Die mij verpletteren tot ik implodeer Dat ik hen laat durven; tot ik Penelope breek, Ik capituleer Ik stap uit de 53 bus, Ik heb geen lucht meer Ik neem de volgende. Als ik erop klim, klopt mijn hart alHet hart klopt, het hart zwelt op en bolt opZoals een pantser, ik haal diep adem Om mijn longen op te bollen met lucht, fris; En dan kom ik in apneu op een gevaarlijk terrein, ik weet het van tevoren, ik zal de adem laten afsnijden, ik weet het, ik zal lucht missen Een beetje meer elke keer Dat een of andere boef, dat een of andere grove malfrat Zal durven, de ene na de andere, lucht te missen! Ik zie hem al, hij heeft geen gebrek aan lucht, Of misschien neemt hij de mijne van mij Ik zie hem binnenkomen, Ik adem een keer uit, om te ontspannen, Hij zal daar durven plassen, Dan zal hij daar durven zitten Om naast mij neer te strijken Ik zal mijn adem inhouden, mijn stem; Ah! Daar is er nog een, Hij kwam binnen met zijn grote hoeven, En met zijn scherpe tong Ik zag hem goed, Ik adem een slag uit, Om me te ontspannen Hij zal daar ook durven zitten Om me zijn onbeschoftheid toe te fluisteren En ik zal mijn adem inhouden, mijn stem; DE DRUK stijgt – De een na de ander, Ik verlies mijn adem, mijn stem, weet je ; Het is geen rit, Het is een cluster van blinde mannen Die mij verpletteren tot ik implodeer Dat ik hen laat durven; tot ik Penelope breek, Ik capituleer Ik stap uit de 53 bus, Ik heb geen lucht meer Ik neem de volgende.

    • Voor Emmabelle 

    Een plotselinge schreeuw als een donderslagDonkere nacht Ik ben kwader vannachtDan Jupiter zittend op zijn ijzeren troon;Mijn stem snijdt, ijst, verdedigt, beschermt, huiltHurls en vuurt om te zwijgenDe sis-dolken die ze durven fluisterenDe nacht heerst in zijn terreur, weet je;De nacht heerst en hindert mijn elke stap,Ik heb weinig keus meer in mijn zweetDe angst drijft me nog steeds om te zeggen: Vanavond loop ik naar huis,Vanavond loop ik naar huis,Elke dag zoek ik mijn toevlucht in de kasseien en de kletterende regen en de kou van Brussel Niet gelovend dat een trein, Dat een tram me veilig thuis zal brengen. De donkere nacht stikt van het perverse gefluit dat haar bewoont en de stiltes die haar tolereren.Een plotselinge schreeuw als een donderslag,Venus moet haar stem terugkrijgen, laat haar haar woede zeggen Laat haar onmiddellijk Scherp, onpartijdig zijn; Laat haar rechtvaardig en eerlijk zijn In de walgelijke dingen; meer dan ooit tolereert zij ze niet.

    • Voor Aya, Anita et Mia 

    Ik weet niet zeker of ik je het groene licht geef, Niet naar me te kijkenIk weet niet zeker of ik wil dat je naar me staart, Ik ben niet zeker; Ik zou moeten zijn: een blik zegt veelMaar komt je blik om me mooie verhalen te vertellen? Zul je me vriendelijk aankijken, langzaam, of zullen je ogen die van die verplaatste oude afgunst zijn? Denk je dat ik je naar me laat staren. Je zou het groene licht willen, maar ik ben pas 14, jij oude viezerik! Je bent te druk bezig met het creëren van ongemak, het idee planten dat het goed is, dat het normaal is om naar me te staren Het maakt niet uit hoe oud ik ben; In feite, zelfs nu Als ik je het groene licht geef, laat ik je denken dat ik mijn mond moet houden Ik laat je denken dat ik er in mee ga, Ik laat je denken dat ik er in mee ga, Maar ik weet zeker, in feite, Dat als je naar me kijkt ik rood zie En stuur dat bittere ongemak terug naar jou. Ik weet niet zeker of ik je het groene licht geef, Niet naar me te kijkenIk weet niet zeker of ik wil dat je naar me staart, Ik ben niet zeker; Ik zou moeten zijn: een blik zegt veelMaar komt je blik om me mooie verhalen te vertellen? Zul je me vriendelijk aankijken, langzaam, of zullen je ogen die van die verplaatste oude afgunst zijn? Denk je dat ik je naar me laat staren. Je zou het groene licht willen, maar ik ben pas 14, jij oude viezerik! Je bent veel te druk met het creëren van ongemak, het idee planten dat het goed is, dat het normaal is om naar me te staren Het maakt niet uit hoe oud ik ben; In feite, zelfs nu Als ik je het groene licht geef, laat ik je geloven dat ik mijn mond moet houden Ik laat je geloven dat ik er in mee ga, Ik laat je geloven dat ik er in mee ga, Maar ik weet zeker, in feite, Dat als je naar me kijkt ik rood zie En stuur dit bittere ongemak terug naar jou.

    • Voor Mehdi

    Heb je ooit de voorbijgangers in de bus geobserveerd Die onder spanning en stress staan, Buiten adem als sporters; Zij ademen luidruchtig hun stilte En mijn verveling brengt mij hier: Leen mij uw spanningen, uw rusteloosheid, Tijdelijke bewoner van de tramlijn Alles wat nodig is een moment, een blik, een toevallige afleiding En bovenal, intentie. Deze mensen staan in evenwicht En hangen aan elkaar om niet te vallen; Het is een wereld van onsamenhangende poppen die dansen en uit elkaar vallen om mij heen; Zittend op mijn ijzige stoel zie ik deze wereld van acteurs op het toneel En zonder orkest zal ik blij zijn om uw Hamelin speler te zijn; Als u mij een minuut en een woord gunt zal ik u laten zingen op de klank van mijn fluit.

    Door Bout de Souffle

    • Voor Marsha

    We kennen ze allemaal, maar niemand heeft het over hen.Ze zijn overal in de spits in bussen, metro’s en trams.De frotteurs.Op het moment van verontwaardiging komen woorden vrij en weerklinken, ketsen af op de tralies die onze angsten gevangen houden.Opvoeding, het uitgangspunt waarin een man zichzelf gebruikt En waarin vrouwen worden doorgegeven tussen allerlei feiten. Deze wereld is niet voor ons, moeilijk om je vrij te voelenWanneer elk moment een gevecht is, denken we er soms aan om te stoppen met leven.

    • Voor Anass

    Op een dag zullen we gratis bussen hebben. Ik heb genoeg van controleurs die je duizelig maken in het openbaar vervoer. De lijnen zijn duidelijk en eenvoudig en je gaat recht naar huis. Dat is alleen als het regent, want als het mooi weer is, kan ik mijn fiets pakken en naar huis gaan.

    • Voor Yvan-Loïc

    Voor onze ouderen is het openbaar vervoer een hindernisbaan, een dagelijks avontuur.Door een gebrek aan onderwijs en informatie verliezen wij het respect voor onze ouderen.Wij moeten voor onze ouderen zorgen zoals wij voor onze eigen ouders zouden doen, hen zo veel mogelijk begeleiden en van hen houden, om vandaag een betere toekomst te creëren.

    • Voor Rahel

    Het verhaal van een gestolen kus in de Parijse metro: een vreemdeling in een lege wagon gaat naast me zitten en begint te praten. Een vreemdeling in een lege wagon gaat naast me zitten en begint een gesprek. Ik, naïef en veertien jaar oud, antwoord zonder argwaan tot het punt waarop ik niet meer terug kan, mij dwingt uit te stappen op het volgende station. Toen de deuren opengingen, versnelde de tijd. Hij pakt mijn hand en in een kwart van een seconde voel ik hem mij kussen. Ik duw deze geforceerde kus weg en ren het volgende moment weg. Gedwongen is de herinnering die ik altijd zal hebben aan mijn eerste kus.

    • Voor Kenya

    Als de nacht valt over de stad, wordt de terugkeer naar huis voor een vrouw moeilijk. Het is een hindernisbaan om struikelblokken en donkere hoeken te vermijden. Alleen naar huis gaan is geen gemakkelijke taak, men zoekt troost bij een andere vrouw die naar huis gaat. Een dagelijkse strijd, een onzichtbare banaliteit voor sommigen, maar zeer reëel Wanneer in 2019, sommigen moeten worden begeleidSimpelweg om naar huis te kunnen gaan.

    • Voor El Haddar

    Het is niet makkelijk om na middernacht thuis te komen. Soms moet je een taxi naar huis nemen. Er moet gratis vervoer zijn en een minimale nachtdienst. Ook zouden er in alle stations liften moeten zijn voor ouders met kinderwagens en ouderen. Mensen moeten zich goed voelen, niet ineengedrongen, zodat ze elkaar kunnen respecteren en weer leren samenleven.